En toen was het, net als alle vorige keren, alweer best een tijd geleden dat ik wat heb geschreven. Ik merk dat ik steeds meer moeite heb met het bijhouden van mijn bezigheden (sorry). Waar ik eerst iedere dag een korte samenvatting maakte om daar later een uitgebreid verhaal van te maken, pak ik nu nog maar af een toe mijn notitieboekje erbij. Natuurlijk is hier alles nog net zo mooi, maar zoals alles begint ook het leven hier te wennen en weet ik niet zo goed waar ik over moet schrijven. Het is inmiddels al ruim twee maanden geleden sinds ik hier ben begonnen met werken. In de afgelopen maand heb ik steeds beter mijn draai gevonden in het gezin en ook in Sydney weet ik steeds beter de weg. Een van de dingen die ik heel graag wilde doen voordat ik hierheen kwam was het ontmoeten met Tiphaine, mijn nicht. Dat heb ik inmiddels gedaan en het was hartstikke leuk. Het is bijzonder om een familielid te hebben dat je eigenlijk niet kent en dat maakte het wel spannend om er naartoe te gaan.

Een ander dingetje waar ik vooraf veel over heb nagedacht was het links rijden op de weg. Funfact: ook in het zwembad zwemmen ze dus hun baantjes andersom, gelukkig is het niet altijd even druk en zwem ik dan eigenwijs rechts. Ik heb hier ook mijn “OH HELP IK RIJ AAN DE VERKEERDE KANT”-momentje gehad. Ik kwam van de tandarts af en reed na de afslag een stuk aan de rechterkant. Het was maar een klein stukje en er was geen ander verkeer op de weg, maar het was toch even schrikken. Ik geef de schuld maar aan de verdoving van de tandarts die nog niet helemaal was uitgewerkt. Helaas moest ik deze beste man een bezoek brengen na het afbreken van een kies tijdens het surfkamp. Ik zou willen dat het te verwijten viel aan een geweldige surfactie na een achtervolging door een bullshark, maar helaas was het gewoon van het bijten op een chipje. Het is nu gelukkig weer gefixt en nog veel gelukkiger mag ik mezelf prijzen dat papa en mama het wilden betalen, sparen is hier al lastig genoeg. Het sparen gaat wel steeds beter. Het weer van de afgelopen weken heeft hier ook wel aan meegeholpen: regen, regen en nog eens regen, en niet zo’n klein beetje ook. Met stortbuien komt het hier uit de hemel vallen, vaak ondersteund door dikke hagelstenen en een flinke onweersbui. Dit weekend hebben we eindelijk weer een mooi weekend gehad, maar ik kan merken dat het hoogtepunt van de zomer voorbij is en de herfst voor de deur staat.

Toen ik aankwam in het gezin was de uitleg van het koffiezetapparaat een van de eerste dingen waar mijn hostmom mee begon, echte koffiedrinkers die ze hier zijn. Halverwege heb ik haar maar onderbroken door te zeggen dat ik koffie echt ongelooflijk smerig vond en ik geen gebruik zou maken van het koffiezetapparaat. Inmiddels leef ik op koffie (en sushi). Elke ochtend gaan er twee koppen in en in de loop van de middag vaak nog eentje. De koffie van sommige tentjes hier is nog steeds ongelooflijk smerig, maar gelukkig zijn er ook prima tentjes te vinden. Sushi is hier een heel gebruikelijk iets om te eten. De kinderen eten het vrijwel elke week minstens een keer en ik haal het op mijn vrije dagen voor lunch. Als ik geen zin heb om de deur uit te gaan kook ik wat rijst en mik ik dat samen met wat vis of groentes op een sheet nori. Zo mooi als bij de sushitentjes is het niet, maar het smaakt hartstikke prima.

De afgelopen weken was de Australian Surf Open bij Manly. Een goed excuus dus om daar wat vaker heen te gaan. Manly is het surfersparadijs van Sydney en er hangt een geweldige sfeer. Het is voor mij ruim een uur reizen om er te komen, maar dat is het zeker waard. Ik heb daar ook een aantal meiden leren kennen die daar vaker rondhangen. Het surfen zelf heb ik helaas niet heel veel van gezien. Het weer was bagger en ik had nog geen paraplu (inmiddels wel en ik ben dolgelukkig) dus dat was jammer. Vorige week vrijdag was de tweede au pair meeting in Sydney. Bij de eerste ben ik niet geweest en aangezien mijn rooster zo is veranderd dat ik nu op vrijdag moet werken zou dit misschien mijn enige mogelijkheid zijn om daarheen te gaan. Iets voor 11.00 kwamen Laura (een Duits meisje dat in de buurt woont) en ik aan en was het nog rustig. Een halfuur later zat het stampvol aangezien er onverwacht meer dan het dubbele aantal opgegeven au pairs binnen was komen lopen. Een mederwerkster van Smartaupairs heeft uitleg gegeven over het werken als au pair en het leven in Australië. Heel nuttig, maar wel mosterd na de maaltijd als je al twee maanden aan het werk bent. Daarna heeft iemand van Backpackersworld nog een praatje gehouden over reizen in Australië en achteraf heb ik aan hem uitgelegd wat de plannen van Dik en mij zo ongeveer zijn en is hij bezig met het maken van een reis voor ons, jeeeeeeeeej! Ik ga natuurlijk nog wel even bij andere organisaties langs om te vragen naar opties, maar het eerste aanbod wat hij stuurde was al veelbelovend. Helaas gaan we pas reizen halverwege juli, maar ik kijk er ontzettend naar uit!

Tijdens de au pair meeting kregen we ook te horen dat de volgende dag (zaterdag) de Mardi Gras parade zou zijn. Ik had al hier en daar wat posters zien hangen, maar had geen plannen om te gaan. Toch maar plannen gemaakt om te gaan en totaal geen spijt van gekregen: wat was dat gaaaaaf! Lisa en ik stonden bijna vooraan en hebben vrijwel alles kunnen zien. De rest van onze groep is daarna gaan stappen en wij zijn naar huis gegaan.

Eind februari was mijn hostmom jarig. Mijn hostdad heeft daarvoor flink uitgepakt (maar dan ook echt flink). Alles werd wekenlang voorbereid en de kinderen en ik werden in dat proces meegenomen. Een van de verrassingen was een dagje weg, dit en het geheim houden van alles zorgde ervoor dat de kinderen niet altijd even gezellig waren. De dag zelf zijn we met zijn allen naar een binnenpretpark gegaan en heb ik later met de kinderen de woonkamer omgetoverd tot bioscoop en hebben we een filmmiddag gehouden met popcorn en chips. Na dit weekend was de meeste spanning gelukkig uit de lucht, maar lang heeft dat niet geduurd met de verjaardagen van de middelste en mij achter elkaar. Ik heb mijn verjaardag niet uitbundig gevierd. Op vrijdag ben ik met Lisa en Jacqueline naar Aladdin de musical geweest! Lisa en ik zijn een aantal weken terug langsgelopen en kwamen aan de praat met een van de medewerkers daar. Zij vertelde ons dat voorafgaand aan elke voorstelling de niet verkochte tickets voor een schijntje worden verkocht aan de box office. Met een beetje geluk zou je dan dus spotgoedkoop hartsikke goed kunnen zitten! Vooraan zaten we niet, maar we hadden wel super goed zicht en de musical zelf was ook heel gaaf. Daarna nog een drankje gedaan en de bus/trein/taxi naar huis gepakt. De volgende ochtend vroeg werd ik weer wakker gestampt door de kinderen. Niet gek, want het was tijd voor het vieren van de verjaardagen! Neefjes, nichtjes en opa en oma’s kwamen langs. Ik heb mijn hostkid nog niet eerder zo blij gezien als die dag. Stralende ogen en een glimlach van oor tot oor. Ik kan je zeggen dat dit wel een van de mooiste dingen is om te zien tijden het werken als au pair. Mijn ouders hadden voor mijn verjaardag een doos opgestuurd met wat drop, een tijdschrift en onverwacht ook een bult met kaartjes van vrienden uit Nederland. De kaartjes en cadeautjes heb ik uitgestald in een van de schappen naast m’n bed. Hartstikke leuk zo’n verrassing, het zorgde ervoor dat ik me ook een beetje jarig voelde hier. Van Dik heb ik een prachtige knuffelcactus gekregen aangezien mijn plantje het hier niet heeft overleefd en een echte cactus het land niet in zou mogen. Papa en mama hebben ook weer genoeg drop gestuurd voor de komende tijd, dus ik red me wel weer even.

Op het lijstje ‘Typische Australische dieren buiten een dierentuin spotten’ heb ik afgelopen week weer een dier kunnen afstrepen. Na de possums met kamperen, een roadkill kangoeroe langs de weg en een groep dolfijnen zat er deze week een redback op de extra slaapkamer! En natuurlijk vond ik die net op de avond dat ik daar zou slapen omdat mijn hostparents de volgende ochtend al vroeg weg zouden zijn en ik de kinderen kon horen als ze wakker werden. Feest! Aan de andere kant vond ik ‘m natuurlijk ómdat ik op die kamer zou slapen (en aangezien mijn jongste hostkind daar tussen de middag altijd slaapt was dat eigenlijk best wel fijn). Als echte held op sokken heb ik mijn hostmom erbij geroepen die vervolgens door middel van een paar rake klappen met een opgerolde krant de spin in drie stukken heeft geslagen. Ik heb na een grondige inspectie (lees: hele kamer overhoop gehaald) geen andere ongewenste logees gevonden en toch daar geslapen.

De afgelopen twee weken heeft de internetverbinding thuis rare streken uitgehaald waardoor ik mijn blog steeds maar niet kon posten (en mijn telefoonrekening lekker hoog is). Al het bovenstaande is dus al van even geleden, maar ik hoop dat jullie het toch nog met plezier hebben gelezen.

Liefs,

Eva