Heimwee en fietsen!

Five down, one to go! Het is alweer vijf maanden geleden dat ik voet zette op Australische bodem en mijn avontuur hier begon. Inmiddels ben ik begonnen aan mijn laatste maand werken bij mijn gezin en begint het ‘maar ik wil nog helemaal niet weg’–gevoel te komen. Eigenlijk is dat gevoel er al een tijdje, maar het wordt nou niet bepaald minder nu mijn einddatum in zicht komt. Het is niet zo dat ik geen zin heb in wat er na deze maand gaat komen, want Dik komt hierheen en dan gaan we in 4 weken zoveel mogelijk van Australië zien, en dat is natuurlijk de reden waarom ik aan dit avontuur ben begonnen.

Omdat ik bijna wegga zijn mijn hostparents alweer een tijdje in contact met verschillende meiden die aan het begin staan van hun avontuur in Australië. Hoewel ik het hartstikke leuk vind om mee te krijgen hoe dit proces verloopt, vind ik het ook best lastig om erover na te denken dat over een paar maanden de kinderen totaal niet meer denken aan me en bij het ophalen op school niet meer op me af komen rennen voor een knuffel. Hoe gek het ook is (of misschien ook niet eigenlijk) ik ga mijn drie draken ontzettend missen.

De afgelopen maand is veel gebeurt en het was lang niet allemaal even leuk. Op de een of andere manier heeft mijn pech me eindelijk ingehaald. Ik weet niet waarom het zo lang duurde voordat iets fout ging – misschien heeft mijn pech het stuk van NL naar hier gelopen, gezwommen of gefietst – maar pech heb ik zeker gehad. Zo heeft mijn telefoon er de laatste tijd niet meer zoveel zin in (ik ben alle telefoonnummers kwijt, dus sorry als ik geen berichtjes (meer) stuur) en ik wilde iets te strak parkeren voordat de zwemles begon (dat was geen leuk gesprek met mijn hostparents). Ook heb ik juist nu wat last van heimwee gekregen. Best gek aangezien ik hier nu al zo lang ben, maar nu het einde in zicht is wil ik ook eigenlijk wel weer graag naar huis.

Afgelopen weekend kon ik eindelijk mee naar Canberra! Voor de mensen die het niet weten: Canberra is de hoofdstad van Australië. Echt waar? Ja, echt waar. Ik ken niet het hele verhaal, maar het was een typisch gevalletje ‘wanneer twee honden vechten om één been….’ Maar in dit geval ging niet de derde ermee heen, maar is er een compleet nieuwe stad gebouwd. Het heeft zo’n 30 jaar geduurd en in die jaren was Melbourne de hoofdstad van Australië, maar nu dus niet meer. Toeristisch gezien is er niet zo heel veel te doen in Canberra, maarrrr er zijn ontzettend veel fietspaden en –routes waardoor ik na ruim vijf maanden niet op een fiets te hebben gezeten, eindelijk weer eens kon rondcrossen (met zadel- en spierpijn als gevolg waardoor ik als een cowboy rondliep). Verschil met NL: hier zijn helmen verplicht en zijn het wat sportievere fietsmodellen dan mijn, inmiddels niet meer zo, vertrouwde omafietsje. Ik liet er een foto van zien aan mijn hostkids, maar die vonden het niet zo spectaculair (lees: ‘That’s not a bike!). De tweede dag heb ik de fiets in de garage laten staan en ben ik lopend op pad geweest. Zoals ik al schreef is Canberra vanaf de grond opgebouwd. Het ontwerp van de stad is compleet symmetrisch, heel tof, maar het geeft ook wel een vreemd gevoel alsof je in een filmdecor rondloopt waar alles precies klopt. Ik ben met de bus naar het centrum gegaan en vanaf daar lopend naar de National Gallery, the Old Parliament en het huidige Parliament gegaan. Daarna kreeg ik helaas een berichtje dat mijn oudste hostkind behoorlijk hard gevallen was met fietsen en of ik dus zo snel mogelijk naar huis kon komen om op de andere twee op te passen. Ondanks dat het weekend niet zo leuk afliep, was het heerlijk om het weekend weer even weg te zijn.

Al meerdere keren heb ik de vraag “Hoe is het nou om een au pair te zijn?” gekregen. Veel mensen verwachten een antwoord als: De hele dag zorgen voor rijke en verwende kinderen. Hoewel ik niet kan ontkennen dat veel gezinnen met een au pair ook een aardig zakcentje op de bankrekening hebben staan, is dat lang niet bij alle gezinnen het geval. Childcare is in Australië erg duur en het is voor gezinnen waarin beide ouders fulltime werken vaak zelfs goedkoper om een au pair te nemen dan naar een andere oplossing te zoeken.

Hoe het dus is om als au pair te werken?

Je moet erop voorbereid zijn dat je minstens een keer per dag in een rondslingerend stuk Lego gaat staan terwijl je achter een tweejarige aanrent in de hoop dat zij niet een ander stuk in haar mond zal stoppen. Elke dag moeten er luiers verschoond worden, maar dat hoef ik niet elke keer te doen. Af en toe gebeurt er een ongelukje terwijl de luier net even uit is. Ook dat moet je bereid zijn op te ruimen. De gemaakte maaltijden worden niet elke keer gewaardeerd en het gebeurt meermaals dat een kind “vol zit” van het eten en tien minuten later stiekem aan zijn ouders vraagt of het een appel, cracker of rijstwafel mag (even ter verduidelijking: in deze familie is suiker voor de kinderen uit den boze). Meerdere malen per dag moet je bereid zijn om huilende kinderen uit elkaar te halen, omdat ze beide graag met hetzelfde actiefiguur willen spelen en daardoor zal je soms ook best een schop, knal of klap te verduren krijgen. Je kunt je kinderen beter niet uit het oog verliezen en om de vrede te bewaren is het meespelen in een spel van groots belang (want zeg nou zelf: het is toch hartsikke leuk om met drie kinderen de enige volwassenen te bestormen). Je moet je van tevoren inlezen in het laatste nieuws over Pokémon, Star Wars, How To Train A Dragon en alle andere hypes die op dat moment spelen. Je moet erop letten dat je dezelfde regels hanteert als ouders: het zijn niet jouw kinderen, ook al ben je het soms niet eens met alles wat gebeurt. Van diezelfde ouders zul je af en toe (opbouwende) kritiek krijgen en dit als iets positiefs moeten zien. Ook zul je last krijgen van heimwee. Je zit in een ander land, mensen leven volgens andere normen en waarden en het duurt even voor je een plekje in de samenleving vindt.

Een korte samenvatting: Je moet koken, vrede bewaren, spelen mét kinderen en niet alleen toezichthouden, up to date zijn van de huidige hypes en niet vies zijn van een volle luier. Maar bovenal moet je bereid zijn elke avond voldaan en uitgeput naar bed te gaan en de volgende dag hetzelfde riedeltje weer met alle plezier te herhalen!

Liefs,

Eva

Vakantie!

'...en hopelijk eindelijk wat wilde kangoeroes te spotten.' Zo eindigde mijn vorige blog en om maar gelijk met de deur in huis te vallen: die heb ik gespot. En niet zo'n klein beetje ook. Links, rechts, in het gras, tussen bomen, koeien, schapen en alpaca's, in groepjes of alleen. Overal waar ik keek rondstruinende kangoeroes. Ik heb een heerlijke Paasvakantie achter de rug!

Laat ik beginnen met mijn tripje naar de farm van opa en oma. Na een prachtige rit door de Blue Mountains van ongeveer 5,5 uur kwamen we net na een net zo prachtige zonsondergang aan op de farm. Na het avondeten gelijk naar bed, want iedereen was uitgeteld en de volgende dag kon het werken weer beginnen, want op de boerderij is altijd werk te vinden. Na heeeeeerlijk in mijn bedje geslapen te hebben ('mijn' bed in Gordon is niet zo tof) werd ik natuurlijk wakker gemaakt door mijn jongste hostkind dat om kwart over zes aan de deur stond (eigen schuld Eva, had je haar maar niet moeten vertellen wat jouw kamer was). Deze dag stond in het teken van plantjes (ver)planten. Naast het gewone onderhoud op de farm ondergaat de tuin een transformatie. Binnen een jaar wordt er een bruiloft gehouden en van een tuin is nog niet echt te spreken.

De volgende dag kwamen mijn hostdad, twee nichtjes (6 en 1), een neefje (4) en de ouders van mijn hostdad ook aan op de farm en hebben we heerlijk met zijn allen geluncht (barbecue!) bij de rivier. Aan het eind van de middag heb ik wandelingen gemaakt door de Japanese Garden en langs een oud Prisoner of War camp. Tijdens WO2 is in het dorp een kamp aangelegd waarin Japanners, Italianen en Indonesiërs zaten. Na een aantal jaren is er een grote uitbraak geweest vanuit het Japanse gedeelte waarbij veel slachtoffers zijn gevallen. Helaas was ik te laat aan de wandeling begonnen en was het donker toen ik terug kwam bij de farm. Nog snel even de paaseieren verstopt, want zondagochtend stond de Easter Egg Hunt op het programma. De kinderen hebben zich een paar uur prima vermaakt en daarna was het weer tijd om aan het werk te gaan. Na weer wat plantjes te hebben (ver)plant was het tijd om de bomen te gaan snoeien. Voordeel van de langste zijn: je hoeft geen takken te rapen. Nadeel: je moet snoeien. Het was flink doorwerken (spierpijn), maar het was erg leuk! Daarna met de ouders van mijn hostdad een rondleiding van de vader van mijn hostmom gehad. Achterop de truck mocht ik mee, want de jongste kon het makkelijkste alle hekken openen en sluiten. Dat was zooo gaaf! Ik was natuurlijk met mijn domme hoofd vergeten mijn camera mee te nemen vanuit huis en mijn telefoon viel halverwege het tripje uit, maar ik heb toch nog wat ontzettend toffe foto's van de zonsondergang kunnen maken.

Maandagochtend gingen mijn hostdad en ik vroeg naar Orange om een zus van mijn hostmom te helpen verhuizen naar hun nieuwe farm. Aangezien mij was verteld dat ik maar eens wat van de omgeving moest gaan zien had ik afgesproken met Emma. Gezellig even gekletst en een poging gedaan om bij een waterval te komen. Helaas had mijn onderbuik gevoel weer eens gelijk en kwamen we er halverwege achter het verkeerde pad te hebben genomen. De wandelaar die zo lief was ons aan te wijzen op de kaart waar we waren gaf aan dat de waterval niks voorstelde, dus we zijn maar weer terug gegaan naar de auto. Terug bij de auto kreeg ik een berichtje van mijn hostdad dat ik ruim een uur eerder terug moest zijn dan afgesproken, dus het was maar goed dat we de wandeling niet hadden doorgezet: ik was al een halfuur te laat! Gelukkig was het geen probleem en kon ik het nieuwe huis makkelijk vinden. Daar nog even van het uitzicht genoten en weer terug in de auto naar huis gestapt.

Dinsdag, woensdag en donderdag heb ik gewoon gewerkt, maar vrijdag stond het volgende tripje alweer op de planning: een weekendje Melbourne met Lisa! Om zes uur 's ochtends vertrok het vliegtuig en rond de middag hadden we ingecheckt en kon het feest beginnen. Echt feest was het niet, aangezien we allebei ontzettend moe waren (Lisa was net terug van een week Tasmanië) en het regende hard. Na een free walking tour zijn we daarom maar lekker naar de film gegaan! Zaterdagochtend moesten we weer vroeg op. Deze keer voor (voor mij) de reden van ons tripje: de Great Ocean Road! Om zeven uur vertrokken we en om acht uur 's avonds waren we weer terug. Gelukkig regende het een stuk minder en konden we (na nog best wat te hebben geslapen in de bus) heel erg genieten van alle mooie plekken waar we zijn geweest. Terug in het hostel was het plan om even een drankje te doen en daarna lekker te slapen, zodat we zondag, mijn laatste dag, nog veel konden doen. Een drankje werden er alleen iets meer en we hebben zondagochtend een soort van uitgeslapen. We hebben nog wel veel gedaan gelukkig! 's Avonds ging mijn vlucht en rond middernacht was ik dan eindelijk weer, in een leeg huis, thuis. Mijn hostfamily is het afgelopen weekend tot en met vandaag weg geweest: wat een rust! Inmiddels zijn ze er weer en morgen kan de pret dus weer beginnen.

Liefs,

Eva

Winter is coming!

En dan bedoel ik niet alleen het volgende seizoen van GOT. Nee, helaas hebben ze hier in Sydney ook gewoon vier seizoenen en omdat die omgekeerd zijn, is hier de herfst begonnen en staat de winter op de stoep. Een week nadat in Nederland de zomertijd in is gegaan, werd hier de klok een uurtje achteruit geplaatst: hallo kortere dagen.. om 18.00 is het donker, waar dat 21.00 was toen ik hier drie maanden geleden aan kwam. Drie maanden geleden alweer ja, dat betekent dat ik halverwege mijn verblijf bij mijn gezin ben! Afgelopen maandag gaf de teller "94 dagen hier en 93 dagen te gaan" aan. De tijd gaat ongelooflijk snel, maar het verveeld nooit. De kids zijn uit hun 'laten we Eva eens uittesten' periode (waar ze pas inkwamen toen ik hier anderhalve maand zat) en ik voel me ook volledig op mijn gemak. De jongste heeft op haar daycare groepsgesprekken over familie, waar de anderen het over 'my mommy' en 'my daddy' hebben, kreeg ik de tag 'my Eva'. Ook ben ik degene waarom gehuild wordt als ze het niet eens is met haar broers of wanneer ze niet naar haar ouders wilt luisteren.

De afgelopen weken heb ik veel zwembaden en vaak de bioscoop gezien. Lisa en ik zijn welgeteld vijf keer in anderhalve week naar Logan, Beauty and the Beast, Beauty and the Beast, Life (nooit meer) en Beauty and the Beast geweest. Ik ben inmiddels ook maar member geworden met het lijstje films dat eraan zit te komen. Waarom zo vaak naar de film zou je denken? Nou gewoon, omdat het kan. Het is heerlijk om na het werken even naar Chatswood te gaan en een film te kijken en de stoelen in de bioscoop hier zijn heeeeerlijk! Niet alleen het film kijken na het werken is lekker, het is ook fijn om op een vrije (mid)dag een zwembad op te zoeken en een uurtje te zwemmen. In het begin was dat alleen het zwembad waar de kids les hebben, maar ik ben erachter gekomen dat het heel veel leuker is om dit in verschillende baden te doen. De tofste plekken om te zwemmen waren tot nu toe het voormalig en huidige Olympisch bad. Het voormalig Olympisch bad is een buitenbad dat tussen de Harbour Bridge en Luna Park in ligt en is goed te combineren met de Bridgewalk. Het huidige Olympisch zwembad is een stukje reizen met de trein en het zwembad zelf doet niet onder voor Eindhoven, maar het was heel tof om door de Hall of Fame te lopen en ook delen van het Park te zien.

De oudste heeft momenteel paasvakantie, wat betekent dat ik nu ook meer met hem kan doen (hij zit normaal vijf dagen per week op school en de andere twee heb ik elke donderdag de hele dag). Dus we hebben op maandag een middag toerist gespeeld in het centrum. De hop-on hop-off bus was niet zo'n succes door de regen, maar nadat we daar vanaf zijn gehopt hebben we in het waterige zonnetje een heerlijke wandeling door Hyde park kunnen maken. Hyde park? Dat ligt toch in Londen? Jazeker! Maar de Ozzies hebben veel meer dan alleen de taal en het links rijden van de Engelsen geclaimd.

Dit weekend ga ik met mijn gezin mee naar de ouders van mijn hostmom om Pasen te vieren. De paashaas komt langs en verder is het niet veel anders dan chillen op de boerderij. Ik kijk er erg naar uit om ook wat anders dan de stad te zien en hopelijk eindelijk wat wilde kangoeroes te spotten.

Liefs,

Eva

Verjaardagsperikelen en koffie

En toen was het, net als alle vorige keren, alweer best een tijd geleden dat ik wat heb geschreven. Ik merk dat ik steeds meer moeite heb met het bijhouden van mijn bezigheden (sorry). Waar ik eerst iedere dag een korte samenvatting maakte om daar later een uitgebreid verhaal van te maken, pak ik nu nog maar af een toe mijn notitieboekje erbij. Natuurlijk is hier alles nog net zo mooi, maar zoals alles begint ook het leven hier te wennen en weet ik niet zo goed waar ik over moet schrijven. Het is inmiddels al ruim twee maanden geleden sinds ik hier ben begonnen met werken. In de afgelopen maand heb ik steeds beter mijn draai gevonden in het gezin en ook in Sydney weet ik steeds beter de weg. Een van de dingen die ik heel graag wilde doen voordat ik hierheen kwam was het ontmoeten met Tiphaine, mijn nicht. Dat heb ik inmiddels gedaan en het was hartstikke leuk. Het is bijzonder om een familielid te hebben dat je eigenlijk niet kent en dat maakte het wel spannend om er naartoe te gaan.

Een ander dingetje waar ik vooraf veel over heb nagedacht was het links rijden op de weg. Funfact: ook in het zwembad zwemmen ze dus hun baantjes andersom, gelukkig is het niet altijd even druk en zwem ik dan eigenwijs rechts. Ik heb hier ook mijn “OH HELP IK RIJ AAN DE VERKEERDE KANT”-momentje gehad. Ik kwam van de tandarts af en reed na de afslag een stuk aan de rechterkant. Het was maar een klein stukje en er was geen ander verkeer op de weg, maar het was toch even schrikken. Ik geef de schuld maar aan de verdoving van de tandarts die nog niet helemaal was uitgewerkt. Helaas moest ik deze beste man een bezoek brengen na het afbreken van een kies tijdens het surfkamp. Ik zou willen dat het te verwijten viel aan een geweldige surfactie na een achtervolging door een bullshark, maar helaas was het gewoon van het bijten op een chipje. Het is nu gelukkig weer gefixt en nog veel gelukkiger mag ik mezelf prijzen dat papa en mama het wilden betalen, sparen is hier al lastig genoeg. Het sparen gaat wel steeds beter. Het weer van de afgelopen weken heeft hier ook wel aan meegeholpen: regen, regen en nog eens regen, en niet zo’n klein beetje ook. Met stortbuien komt het hier uit de hemel vallen, vaak ondersteund door dikke hagelstenen en een flinke onweersbui. Dit weekend hebben we eindelijk weer een mooi weekend gehad, maar ik kan merken dat het hoogtepunt van de zomer voorbij is en de herfst voor de deur staat.

Toen ik aankwam in het gezin was de uitleg van het koffiezetapparaat een van de eerste dingen waar mijn hostmom mee begon, echte koffiedrinkers die ze hier zijn. Halverwege heb ik haar maar onderbroken door te zeggen dat ik koffie echt ongelooflijk smerig vond en ik geen gebruik zou maken van het koffiezetapparaat. Inmiddels leef ik op koffie (en sushi). Elke ochtend gaan er twee koppen in en in de loop van de middag vaak nog eentje. De koffie van sommige tentjes hier is nog steeds ongelooflijk smerig, maar gelukkig zijn er ook prima tentjes te vinden. Sushi is hier een heel gebruikelijk iets om te eten. De kinderen eten het vrijwel elke week minstens een keer en ik haal het op mijn vrije dagen voor lunch. Als ik geen zin heb om de deur uit te gaan kook ik wat rijst en mik ik dat samen met wat vis of groentes op een sheet nori. Zo mooi als bij de sushitentjes is het niet, maar het smaakt hartstikke prima.

De afgelopen weken was de Australian Surf Open bij Manly. Een goed excuus dus om daar wat vaker heen te gaan. Manly is het surfersparadijs van Sydney en er hangt een geweldige sfeer. Het is voor mij ruim een uur reizen om er te komen, maar dat is het zeker waard. Ik heb daar ook een aantal meiden leren kennen die daar vaker rondhangen. Het surfen zelf heb ik helaas niet heel veel van gezien. Het weer was bagger en ik had nog geen paraplu (inmiddels wel en ik ben dolgelukkig) dus dat was jammer. Vorige week vrijdag was de tweede au pair meeting in Sydney. Bij de eerste ben ik niet geweest en aangezien mijn rooster zo is veranderd dat ik nu op vrijdag moet werken zou dit misschien mijn enige mogelijkheid zijn om daarheen te gaan. Iets voor 11.00 kwamen Laura (een Duits meisje dat in de buurt woont) en ik aan en was het nog rustig. Een halfuur later zat het stampvol aangezien er onverwacht meer dan het dubbele aantal opgegeven au pairs binnen was komen lopen. Een mederwerkster van Smartaupairs heeft uitleg gegeven over het werken als au pair en het leven in Australië. Heel nuttig, maar wel mosterd na de maaltijd als je al twee maanden aan het werk bent. Daarna heeft iemand van Backpackersworld nog een praatje gehouden over reizen in Australië en achteraf heb ik aan hem uitgelegd wat de plannen van Dik en mij zo ongeveer zijn en is hij bezig met het maken van een reis voor ons, jeeeeeeeeej! Ik ga natuurlijk nog wel even bij andere organisaties langs om te vragen naar opties, maar het eerste aanbod wat hij stuurde was al veelbelovend. Helaas gaan we pas reizen halverwege juli, maar ik kijk er ontzettend naar uit!

Tijdens de au pair meeting kregen we ook te horen dat de volgende dag (zaterdag) de Mardi Gras parade zou zijn. Ik had al hier en daar wat posters zien hangen, maar had geen plannen om te gaan. Toch maar plannen gemaakt om te gaan en totaal geen spijt van gekregen: wat was dat gaaaaaf! Lisa en ik stonden bijna vooraan en hebben vrijwel alles kunnen zien. De rest van onze groep is daarna gaan stappen en wij zijn naar huis gegaan.

Eind februari was mijn hostmom jarig. Mijn hostdad heeft daarvoor flink uitgepakt (maar dan ook echt flink). Alles werd wekenlang voorbereid en de kinderen en ik werden in dat proces meegenomen. Een van de verrassingen was een dagje weg, dit en het geheim houden van alles zorgde ervoor dat de kinderen niet altijd even gezellig waren. De dag zelf zijn we met zijn allen naar een binnenpretpark gegaan en heb ik later met de kinderen de woonkamer omgetoverd tot bioscoop en hebben we een filmmiddag gehouden met popcorn en chips. Na dit weekend was de meeste spanning gelukkig uit de lucht, maar lang heeft dat niet geduurd met de verjaardagen van de middelste en mij achter elkaar. Ik heb mijn verjaardag niet uitbundig gevierd. Op vrijdag ben ik met Lisa en Jacqueline naar Aladdin de musical geweest! Lisa en ik zijn een aantal weken terug langsgelopen en kwamen aan de praat met een van de medewerkers daar. Zij vertelde ons dat voorafgaand aan elke voorstelling de niet verkochte tickets voor een schijntje worden verkocht aan de box office. Met een beetje geluk zou je dan dus spotgoedkoop hartsikke goed kunnen zitten! Vooraan zaten we niet, maar we hadden wel super goed zicht en de musical zelf was ook heel gaaf. Daarna nog een drankje gedaan en de bus/trein/taxi naar huis gepakt. De volgende ochtend vroeg werd ik weer wakker gestampt door de kinderen. Niet gek, want het was tijd voor het vieren van de verjaardagen! Neefjes, nichtjes en opa en oma’s kwamen langs. Ik heb mijn hostkid nog niet eerder zo blij gezien als die dag. Stralende ogen en een glimlach van oor tot oor. Ik kan je zeggen dat dit wel een van de mooiste dingen is om te zien tijden het werken als au pair. Mijn ouders hadden voor mijn verjaardag een doos opgestuurd met wat drop, een tijdschrift en onverwacht ook een bult met kaartjes van vrienden uit Nederland. De kaartjes en cadeautjes heb ik uitgestald in een van de schappen naast m’n bed. Hartstikke leuk zo’n verrassing, het zorgde ervoor dat ik me ook een beetje jarig voelde hier. Van Dik heb ik een prachtige knuffelcactus gekregen aangezien mijn plantje het hier niet heeft overleefd en een echte cactus het land niet in zou mogen. Papa en mama hebben ook weer genoeg drop gestuurd voor de komende tijd, dus ik red me wel weer even.

Op het lijstje ‘Typische Australische dieren buiten een dierentuin spotten’ heb ik afgelopen week weer een dier kunnen afstrepen. Na de possums met kamperen, een roadkill kangoeroe langs de weg en een groep dolfijnen zat er deze week een redback op de extra slaapkamer! En natuurlijk vond ik die net op de avond dat ik daar zou slapen omdat mijn hostparents de volgende ochtend al vroeg weg zouden zijn en ik de kinderen kon horen als ze wakker werden. Feest! Aan de andere kant vond ik ‘m natuurlijk ómdat ik op die kamer zou slapen (en aangezien mijn jongste hostkind daar tussen de middag altijd slaapt was dat eigenlijk best wel fijn). Als echte held op sokken heb ik mijn hostmom erbij geroepen die vervolgens door middel van een paar rake klappen met een opgerolde krant de spin in drie stukken heeft geslagen. Ik heb na een grondige inspectie (lees: hele kamer overhoop gehaald) geen andere ongewenste logees gevonden en toch daar geslapen.

De afgelopen twee weken heeft de internetverbinding thuis rare streken uitgehaald waardoor ik mijn blog steeds maar niet kon posten (en mijn telefoonrekening lekker hoog is). Al het bovenstaande is dus al van even geleden, maar ik hoop dat jullie het toch nog met plezier hebben gelezen.

Liefs,

Eva

First month down under!

Ik zit inmiddels ruim een maand bij mijn gezin. Een maand met ups, downs, drukke dagen, rustige dagen, kinderen die goed luisteren en ook helemaal niet, maar vooral een maand die achteraf heel snel voorbij is gevlogen. Ik heb hier echt wel mijn dagen dat ik toch heel graag mijn koffers zou willen pakken en het eerste vliegtuig naar huis wil nemen, maar deze dagen wegen bij lange na niet op tegen alle leuke momenten die ik heb al heb meegemaakt (en ook nog ga meemaken!).

De afgelopen weken begon eindelijk het normale leven hier in het gezin. Alle kinderen zijn thuis, gaan naar daycare of school en de sporten zijn langzamerhand ook allemaal weer begonnen. Dit betekent voor mij, na een maand wat heen en weer geschuif, eindelijk een vast rooster. En dat bevalt me wel. Elke maandag en dinsdag zijn de kinderen op school of daycare en ben ik tussen 9.30 en 14.45 vrij om te gaan waar ik wil. Na schooltijd haal ik de oudste op, spelen we wat of doen we een boodschap en om 16.45 halen we de jongste twee op van daycare. Tegen de tijd dat we weer thuis zijn, is het tijd om te koken en mogen de kinderen eventjes tv kijken of een boek lezen (lees: voornamelijk plaatjes kijken). Om 18.00 in bad en om 18.45 naar boven om wat te lezen tot de ouders thuiskomen en het naar bed brengen van mij overnemen. Woensdag werk ik tot 12.30 en heb ik alleen de jongste twee en in de avond moet ik ze op bed leggen en een uurtje oppassen. Op donderdag heb ik een volle dag met de kinderen, al gaat de oudste wel naar school en op vrijdag ben ik zo goed als vrij. Ook de weekenden ben ik vrij. Het is meer vrije tijd dan ik in eerste instantie dacht te hebben, maar hierdoor kan ik wel veel plekjes in Sydney ontdekken.

Ik heb eerder deze maand een combinatieticket voor een aantal “attracties” gekocht. Het scheelde me zo’n $100 dus dat leek het wel waard. Helaas waren het aquarium en de wildlife zoo flinke tegenvallers na het lezen van alle reclame die ervoor gemaakt wordt. Ik ben later met Jacqueline naar de Sea Life Sanctuary op Manly geweest en dat was dan wel weer leuk! Veel minder commercieel en heel veel minder Aziaten op bezoek, wat misschien ook wel te maken heeft met het feit dat het aquarium en de zoo allebei midden in het centrum liggen.. Ik ben bij de Chinese Garden of Friendship geweest en het was zo bijzonder om mee te maken dat er in een ongelooflijk drukke stad, met al het verkeer dat langs de muren van de tuin liep en alle hoge kantoorgebouwen eromheen, het in de tuin leek alsof iemand het geluid had uit gezet (of op z’n minst de volumeknop flink omlaag had gedraaid). Daarna ben ik doorgelopen naar Chinatown en Paddy’s Market binnengelopen. Om een korte omschrijving te geven van Paddy’s Market: Het is net een miniatuurversie van de Zwarte Markt in Beverwijk. Er schijnt hier ook een hele grote markthal te zijn, maar die was natuurlijk gesloten toen ik er na een treinreis van anderhalfuur voor stond.

Ik heb een extra oppasadresje! Een vriendin van mijn hostmom, wie ik al eerder een keertje had ontmoet met de kinderen, vroeg of ik het zag zitten een avond op te passen. Hartstikke leuk natuurlijk, maar ook wel spannend want ik had de kinderen nog maar een keer een paar uurtjes gezien en ik moest ze gelijk op bed leggen. Om een niet zo’n heel lang verhaal kort te maken: de kinderen sliepen snel en zelfs de oudste lag na een halfuur te slapen terwijl dat normaal nooit gebeurt volgens de moeder (inwendig happy dansje). Daarna ben ik door de vader naar huis gebracht. Het was mijn eerste weekend home alone in het huis, dus het was wel heel erg stil thuiskomen. Die zaterdag heb ik niks gedaan overdag en het was heer-lijk. Eindelijk rust in huis. Geen kinderen, die ondanks dat je vrij bent echt nog wel aan je hangen, alleen maar stilte. In de avond ben ik met Lisa naar Circular Quay geweest om de Chinese dierenriem in het donker te bewonderen. We hebben niet het hele rondje gelopen, maar zijn geëindigd in een parkje onder de Harbour Bridge met uitzicht op het Opera House. Ik was die avond eindelijk zo slim om met de auto naar het station te rijden, waardoor ik niet in het donker alleen over straat naar huis moest lopen. Wel zo prettig en zeker iets om te onthouden. Die zondagochtend had ik weer met Lisa en ook Jacqueline afgesproken om te gaan snorkelen. Nou is snorkelen niet iets wat je in Sydney gauw doet als je het vooruizicht hebt ook naar the Great Barrier Reef te gaan, maar het was hartstikke leuk! Jacqueline had al eens eerder gesnorkeld, Lisa nog nooit en mijn ervaring was niet meer dan een paar proeflesjes in het zwembad. Er zijn drie baaien die getipt worden als prima snorkelplekken rondom Sydney. Jacqueline zei al bij een van die baaien te zijn geweest en het niet zo denderend te vinden, dus zijn we naar Clovelly Beach gegaan. We hebben ongeveer een uur gesnorkeld en best wat vissen gezien. Vooral veel grote zeeslakken en zee-egels, maar ook dat was leuk om te zien want het water was heel helder. Daarna hebben we nog wat op het strand gelegen en impulsief besloten een wandelingetje te maken. Uiteindelijk hebben we bij Bronte wat gedronken en zijn we bij Bondi weer op de bus naar huis gestapt. Op Central hebben Lisa en ik nog gauw een pizza genomen en toen ik thuiskwam was ik kapot. Het was zeker een goed weekend dat weekend alleen thuis. Het was fijn om totaal afgeleid te zijn van het werken hier en andere meiden om me heen te hebben.

De afgelopen weken heb ik hier belachelijk hoge temperaturen meegemaakt. Het is natuurlijk hartje zomer hier, maar aan de luchtvochtigheid kan ik echt niet wennen. Met 35 graden of meer iets doen is gewoon niet te doen. Gelukkig heeft het nu ook een aantal dagen geregend en in die dagen daalde de temperatuur ook wat, maar voor de komende tijd staan er ook weer hele hete dagen op de planning. Ik hoorde mijn hostmom vorige week zeggen dat ze in een krant las dat het de warmste zomer in zo’n 120(!) jaar is. Heb ik weer. Begrijp me niet verkeerd, het is heerlijk om aan de winterse temperaturen in Nederland te mogen ontsnappen, maar in deze temperaturen valt ook niet te functioneren en dat is weggegooide tijd in een prachtig land.

Zoals ik eerder schreef stond ik met mijn onoplettende hoofd voor een gesloten markthal. Ik heb dat tripje mooi kunnen veranderen in een tripje naar ’t Winkeltje of ook wel The Dutch Shop. Een van mijn irritaties hier is dat er in de supermarkt geen fatsoenlijk drop te vinden is. Ja, dat wist ik vooraf, maar als je dan een dropafdelinkje hebt valt het toch vies tegen als de producten die daarin hangen geen drop zijn (Ja, drop met een omhulsel van chocola: ranzig). Dus ik heb naar hartenlust dropjes ingeslagen en ook een pak kroketten gekocht (eens zien was m’n hostfamilie ervan vindt). In ’t Winkeltje zat ook een klein café waar ik na een maand weg van huis te zijn ontzettend heb genoten van mijn broodje kroket. Het was echt even een momentje om mezelf weer in Nederland te wanen. ’t Winkeltje zat nou niet bepaald in een geweldige buurt (ergens verstopt tussen een industrieterrein en veel rommel op straat), maar zodra ik over de drempel stapte en Corry Konings met Ik krijg een heel apart gevoel vanbinnendoor de winkel galmde was ik dat alweer vergeten. De winkel was een kruising tussen een uit de kluiten gegroeide campingwinkel en een Amsterdamse souvenirshop, maar ik ben oprecht als ik zeg ervan genoten te hebben weer lekker “thuis” te zijn (al kon men in het cafeetje niet de rekening splitten, wat hier bekend staat als “Going Dutch”).

Na een week niet heel lekker te hebben gelapen moest op zaterdag de wekker weer vroeg gezet worden, want: surfkamp! Om 07.30 werden we opgehaald bij Central, om er vervolgens achter te komen dat we praktisch langs mijn huis reden en ik anderhalf uur langer had kunnen slapen. Gelukkig nog eventjes in de bus kunnen slapen voordat we aan het werk gezet werden bij Umina Beach. Na een ochtendje alleen maar van het board af te zijn gevallen en een lunch na binnen te hebben gewerkt, heb ik in de middag toch echt een aantal keren rechtop kunnen staan en dat was gaaaaaf!
Helaas kwam ik er in de avond achter goed verbrand te zijn en echt niet omdat ik me niet goed had ingesmeerd met zonnebrand. Inmiddels is dat bijna weggetrokken, maar tijdens het surfkamp heb ik nauwelijks kunnen slapen. Het slapen gebeurde trouwens niet bij Umina Beach, maar bij Anna Bay in een super leuk hostel (de veel te vele spinnen maakten het iets minder leuk)! De volgende ochtend zijn we met een aantal vroeg opgestaan om de zonsondergang te bekijken, maar helaas was het bewolkt en dus niks te zien. Een paar uur later was het alweer tijd om terug richting Sydney te gaan, maar niet voordat we een dolphincruise hadden gedaan! Een uur lang op een boot gelegen en dolfijnen langs zien zwemmen was echt super. Terug in Sydney zijn Lisa, Jacqueline, Bibi en ik spontaan naar de film gegaan. Het was een heel erg leuk weekend wat mij weer even heeft laten beseffen hoe geweldig het is om hier te zijn en te genieten van het leven. Dat ik op zondagavond een berichtje kreeg van m’n hostmom dat ik de volgende ochtend om 05.15 moest beginnen was ietsje minder, maar dat verliep allemaal heel erg goed gelukkig.

Dat was het weer voor deze blog, I hope you like it!

Liefs,

Eva

January summer

En toen was het alweer even geleden dat ik een update online zette. Ik heb gelukkig wel een klein boekje waarin ik de meeste dingen kort opschrijf, zodat ik jullie zo goed mogelijk op de hoogte kan houden als ik dan eindelijk mijn laptop pak en begin met typen.

Vrijdag 20 januari had ik het plan naar een wildlife park ‘in de buurt’ te gaan, maar helaas regende het al de hele ochtend dus moest ik dat plan uitstellen. Gelukkig gaf de weersvoorspelling aan dat het in de loop van de middag op zou klaren, dus besloot ik om ergens een binnenactiviteit te doen met aansluitend een wandeling door the Royal Botanic Garden, want een tuin is vaak op zijn mooist na een flinke regenbui. Na eerst een paar uur door the Australian Museum te hebben gelopen (inclusief tijdelijke spinnenexpositie, die zowel dood als levend tentoongesteld werden) was de regen verdwenen en kon mijn wandeling naar Mrs. Macquaries Chair beginnen. Helaas was door de regen een flinke groep mozzies (muggen) tevoorschijn gekomen en zat ik binnen no time vol met muggenbulten, maar dat mocht de pret niet drukken. Het was een hele mooie wandeling en ik weet zeker dat ik nog een keertje terug moet komen omdat er nog zoveel meer te zien is. The Opera House was op een steenworp afstand, maar doordat ik geen goede schoenen aan had was de koek aardig op en heb ik dat bewaard voor een andere keer (wanneer ik wel fatsoenlijke schoenen zou dragen).

Zaterdagochtend was de regen dan toch helemaal vertrokken (en de wolken gelukkig ook) waardoor het constante gevoel rond te lopen in een zwembad met teveel kleren aan ook verdween. Na om 5.45 wakker gestampt te worden (fijn onder de woonkamer slapen) door m’n hostkinderen ben ik aan het begin van de middag (want ik blijf minstens zo eigenwijs liggen op mijn vrije dag) vertrokken naar Featherdale! Het allerleukste aan zo’n park is dat, zoals de naam al zegt, alle dieren in het park in het wild hier voorkomen. Kangoeroes, wallaby’s, tassie devils, echidna’s., dingo’s, emoes, een zoutwater krokodil en vogels, heel veel vogels in alle soorten, maten en kleuren en allemaal met een eigen bijzonder geluid. Voor $2 kon je ijshoorntjes gevuld met voer voor de dieren kopen. Die van mij is na heel veel geduld opgegeten door een wallaby vooraan in het park. Achteraf had ik het liever bewaard voor de dieren achterin het park, want daar stonden de kangoeroes letterlijk te dringen om wat voer (niet dat ze geen normaal voedsel kregen hoor) en voorin het park werd er door de dieren nauwelijks naar het voer omgekeken. De hongerige kangoeroes heb ik toen maar van mijn brood laten meegenieten.

Doordeweeks is er niet veel bijzonders gebeurd. Zowel maandag als dinsdag de jongste twee nar daycare gebracht en de dag met de oudste doorgebracht omdat school nog niet was begonnen (ik heb nog nooit zoveel Pokémon getekend..). Op woensdag spullen bij elkaar verzameld, want op donderdag (Australia Day!) ging ik met het gezin mee naar Gerroa om vier dagen te kamperen! Helaas heb ik met Australia Day niks ‘bijzonders’ gedaan, wat ik achteraf echt heel jammer vind. Gelukkig was het ook heerlijk om een paar dagen uit de stad te zijn en even niks te doen.

Vandaag was het dan eindelijk de eerste schooldag voor de oudste. De middelste is gisteren naar zijn opa en oma vertrokken voor een weekje logeren, dus het is opnieuw erg rustig in huis. Na vier dagen kamperen was vandaag de zomervakantie afgelopen. Nadat gisteravond nog behoorlijk wat gehuild, gestampt en geschreeuwd werd (‘Six weeks are waaaaaay to short!’) had hij er vanochtend erg veel zin in. Ik heb samen met mijn hostdad de kinderen weggebracht, zodat hij mij de school kon laten zien. Het was een hele bijzondere ervaring om ineens overal kinderen, tieners en pubers op straat rond te zien lopen in schooluniformen. Alsof ze zich de afgelopen weken ergens verstopt hadden en nu met zijn allen besloten om tevoorschijn te komen (wat in feite natuurlijk ook zo is, maar het was alsof er veel meer mensen op straat waren). Deze week worden pas de klassen voor dit schooljaar ingedeeld en omdat dat nogal verwarrend kan worden blijft mijn hostmom op donderdag thuis, de dag waarop de nieuwe indeling wordt doorgevoerd. Deze week is hierdoor (nog steeds) geen ‘normale’ werkweek voor mij.

Ik begin te merken dat, ondanks dat ik er graag alleen op uit ga, ik toch soms gezelschap mis. Het is daarom maar goed dat Jacqueline en Lisa deze week beginnen en we komend weekend wat hebben afgesproken! En gelukkig is er nog zoveel in en om Sydney te ontdekken dat ik me voorlopig niet kan vervelen en mijn bucketlist blijft groeien. Afgelopen week is hier het Chinees nieuwjaar begonnen. Dit is hier blijkbaar een hele happening. Hartstikke leuk om te zien dat alles is versierd met Chinese lampionnen en hanen, aangezien dit jaar het jaar van de haan is. Vandaag heb ik wat rondgelopen bij Circular Quay. Ze hebben hier alle dieren uit de Chinese dierenriem neergezet en ik heb ein-de-lijk the Opera House van dichtbij gezien (en zelfs stiekem even aangeraakt)! Het was alleen zo warm (38 graden!) dat ik daarna ook meer dan gelukkig was om in de trein bij te komen.

Op 11 en 12 februari heb ik een surfkamp op de planning staan. Er gaan een paar meiden mee die ik al ken, maar vast en zeker ook nieuwe mensen om te leren kennen. Hartstikke leuk allemaal! Enige probleem is dat ik al moeite moet doen om zonder struikelen naar de supermarkt te komen, dus ik ben heel benieuwd hoe twee dagen staan op een bewegende plank in het water gaat.

Liefs,

Eva

First week (plus een paar dagen)

Zoooo, 9 januari was het dan zover: mijn eerste werkdag! De kinderen hebben nog even vakantie, maar de ouders moesten alweer naar werk. Dat betekende voor mij dus vroeg uit de veren, want om 07.00 beginnen mijn werkdagen. Deze dag begon vreselijk. De kinderen wilden niet dat hun ouders naar werk zouden gaan en lieten dat erg duidelijk merken en ook de ouders hadden het lastig (wat ik me goed voor kan stellen als je twee weken thuis bent geweest met de kiddo’s en je deze nu achterlaat bij iemand die net drie dagen in het land is). Gelukkig kwamen Nan & Pa om de eerste twee dagen te helpen. Nadat de ochtend zo onrustig begon had ik zelf niet veel zin aan het werk te gaan, maar na een tijdje verdween dat gevoel en verliep de dag hartstikke goed. De volgende ochtend ging het gelukkig ook al stukken beter. Het begon al met de jongste die ’s ochtends bij het ontbijt op me af kwam rennen (‘CUDDLES!!’). De tweede dag heb ik ’s ochtends wat administratieve dingetjes geregeld. Zo moest ik nog een bankrekening openen en een simkaart kopen. Dit laatste zou mijn hostdad eigenlijk doen, maar doordat de shop naast zijn kantoor werd gerenoveerd heb ik geld gekregen zodat ik het zelf kon regelen. Om dit te kunnen regelen ben ik met de trein naar Chatswood gegaan. Chatswood is een voorstad vier stops verderop en ze hebben er allerlei leuke winkels en een behoorlijk grote shoppingmall waarin ik twee keer in ben verdwaald (twee keer binnen een uur welteverstaan..). Ik heb heerlijk even de tijd mogen nemen om daar rond te lopen en een beetje tijd voor mezelf te hebben waarna ik rond de middag weer terug ben gegaan om vervolgens het oudste kind met een gigantische bult op zijn hoofd te vinden. Hij kan nogal gefocust zijn op iets en daardoor de rest om hem heen vergeten. Resultaat: megabult. Aan het einde van de dag heb ik samen met de ouders, Nan & Pa gegeten en werd ik uitgenodigd mee te gaan naar Canberra binnnkort zodat ik ook daar wat sightseeing kan doen. Ik heb trouwens ook al mijn allereerste kangoeroe gespot! Helaas wel dood langs de weg.. En dat ik na vier dagen mijn haarelastiekje permanent op mijn pols had staan gaf goede hoop dat ik misschien eindelijk een keer een mooi bruin kleurtje zou krijgen en niet te veranderen in een te lang gekookte kreeft.

Woensdags had ik mijn eerste vrije dag. Normaal werk ik dan ’s ochtends van 07.00 tot 12.30 en ’s avonds van 19.00 tot 20.00, maar omdat de kinderen nog niet naar school/sports gaan en de ouders ’s avonds movienight hadden, hoefde ik pas om 17.00 te beginnen tot middernacht. Ik had de avond van tevoren bedacht om alleen op stap te gaan, maar ’s ochtends bedacht ik me dat wat gezelschap fijn zou zijn (en ook heel fijn om er flink op los te kunnen kletsen in het Nederlands) dus heb ik Jacqueline, een meisje dat ook bij de workshop van TA was op 12 oktober, een berichtje gestuurd en zo lagen we even later aan Bondi beach! Het is voor mij ruim een uur reizen met de trein/bus (het ov is hier echt dikke prima én goedkoop trouwens), maar de tijd vliegt met zoveel te zien. Na een paar uur aan het strand gelegen te hebben was het dan toch tijd om terug naar huis te gaan. Ik zag er best tegenop om ze voor het eerst in bed te leggen. Zeker de jongste heeft erg lang de tijd nodig voor ze in slaap valt. Gelukkig viel alles reuze mee! De jongste sliep zelfs als eerste bij mij op schoot terwijl ik het laatste verhaal aan het voorlezen was ( ze mogen alle drie een boek kiezen waaruit voorgelezen wordt) en ook de middelste was gauw vertrokken. De oudste vroeg of ik na het verhaal nog even bij hem wilde zitten, maar toen ik de jongste in bed had gelegd en daarvoor terugkwam, lag ook hij in diepe slaap.

Vrijdags moest ik ’s ochtend een uurtje werken (07.00-08.00) omdat mijn hostparents dan een personal trainer op bezoek hebben. Ik had besloten mijn eerste Sydney coastal walk te doen. Vanwege de hitte besloten om er een niet te lange wandeling van te maken, dus rond 10.00 stapte ik uit de bus bij Mosman Bay Wharf om daar te gaan wandelen. Wat was dat mooooooooi! Ondanks dat de wandeling langs huizen en de rand van de dierentuin loopt had ik aan de andere kant van het pad constant uitzicht op bush en zee. Die avond heb ik toch maar besloten om zaterdag mee te gaan met een tour naar het Royal National Park. En wat ben ik blij dat ik dat heb gedaan. Blijkbaar gingen Jacqueline (waar ik ook mee naar Bondi beach ben geweest) en Laura (een ander meisje van de TA workshop) daar ook heen en een meisje waarmee ik via Facebook al wat contact heb gehad ook. Wat misschien nog wel het meest bizarre was dat er een andere meid uit Doetinchem mee was met de tour, hoe klein kan de wereld zijn. We hebben een heerlijke relaxte dag gehad (zie foto’s) met een Aussie barbie (barbecue), mooie uitzichten en helaas ook knalrode schouders. Die nacht heb ik heel slecht geslapen door de verbrandingen, maar dat is inmiddels gelukkig een stuk minder. De kinderen hebben met veel zorg aftersun op gesmeerd (wat met kleine scherpe nagels aan hun vingers iets minder zorgzaam was dan bedoeld). Zondags ben ik daarom ook zo goed als de hele dag binnen gebleven en maandag maar een shirt met een hoge hals gekocht om de dag (en wellicht andere dagen waarop de zon zo brand) door te komen. Zowel maandag en vandaag had mijn hostmom ervoor gezorgd dat zij twee dagen vanuit huis kon werken waardoor ik nog niet alleen met de jongste twee naar daycare hoefde te rijden. Maandags heeft zij nog gereden, vandaag mocht ik achter het stuur. Alles gaat gelukkig goed! Ik rij elke dag een stukje en ben inmiddels al behoorlijk vertrouwd aan het links rijden. Gisteren was dus de eerste dag daycare na de zomervakantie! De oudste is een weekje logeren bij Nan & Pa omdat school nog niet is begonnen, maar de jongste twee gaan nu weer twee dagen in de week naar daycare. Gisteren liep alles nog heel vlot, vandaag hadden ze er iets minder zin in helaas. Morgen gaan we een ochtendje naar het strand en wat rondes rijden die ik moet inprenten: rondje daycare/school heen- en terugweg, rondje zwembad en rondje naar een park in de buurt en donderdag heb ik de hele dag de kids alleen: heel benieuwd hoe dat zal gaan!

Liefs,

Eva

Moving day

4 januari 2017

Vandaag is het dan zover: mijn vertrek naar Sydney! Gisteren en vandaag heb ik veel appjes, telefoontjes en bezoek gekregen die me nog even wat laatste gelukswensen wilden toewensen. Heel erg bedankt allemaal daarvoor! Nadat ik de laatste hand aan het puinruimen van mijn kamer had gedaan, was het om 15:00 dan toch echt tijd om met mijn ouders naar het vliegveld te rijden waar Marius, Thomas en Nienke ons zouden meeten om nog samen wat te eten voor mijn vertrek.

Eenmaal bij de terminal had ik het wel even lastig om weg te gaan, maar met de woorden ‘tot volgende week!’ was de druk weer van de ketel en viel het afscheid reuze mee (geen Hello Goodbye taferelen want: I’ll be back (maar dan niet over een week)). Na het inchecken had ik nog zo’n anderhalf uur voordat ik moest boarden. Die tijd ben ik doorgekomen door met Dik te bellen en wat rond te lopen, aangezien voor zitten nog tijd zat zou zijn! Bij de gate kwam ik erachter dat het vliegtuig een tussenstop zou maken op Kuala Lumpur (lekker op tijd Eva) voordat deze door zou vliegen naar Jakarta.

Binnen een half uur werden de eerste stroopwafels al aan boord uitgedeeld en ruim twee uur na vertrek kwamen de stewardessen met het avondmaal. Het menu bestond uit een vegetarische pasta of rijst met kip, een bakje sla, een toetje van stroopwafel met karamelmousse (jummie!) en wat te drinken. Natuurlijk zou ik mezelf niet zijn als ik vervolgens niet mijn halve glas cola omgooide. Gelukkig was dat snel opgeruimd en kon ik aan de maaltijd beginnen die mijn buurman inmiddels al ophad (ik dacht dat ik een snelle eter was…). Helaas zat mijn buik nog behoorlijk vol van het avondeten met mijn familie op Schiphol en heb ik niet alles opgegeten (het toetje natuurlijk wel, want tja: toetje!). Na de maaltijd kon ik weer verder met het kijken van films. Ik had vlak na het opstijgen al de tijd van mijn telefoon en horloge aangepast naar de tijdzone in Sydney om alvast een poging te doen te wennen aan het nieuwe ritme. Dat betekende dat ik zo min mogelijk wilde slapen, aangezien het hier tien uur eerder is dan in Nederland (10.00 ’s ochtends in plaats van 00.00 ’s nachts). Tot aan Kuala Lumpur heb ik twee keer een uur geslapen. Niet omdat ik perse wilde vechten tegen de slaap, maar wel tegen de kramp in mijn rechterbil (en door mijn slapende buurman kon ik helaas geen stukje lopen). Hierdoor heb ik mezelf in zoveel (on)mogelijke posities proberen te wurmen dat van slapen niet veel kwam. De tussenstop (die ánderhalf uur duurde en geen halfuur, oeps) kwam als een enorme opluchting, want zo kon ik mooi even de benen strekken om het laatste stukje naar Jakarta een stuk comfortabeler te maken. Ook gauw een aantal berichtjes gestuurd/gebeld met het thuisfront en weer terug het vliegtuig in. In Jakarta aangekomen stond aan het eind van de hal een paar mannen die meerdere malen ‘Transit to Sydney!?’ riepen. Ik sloot me aan bij het groepje en nadat alle passagiers uit het vliegtuig langs waren gelopen bleek dat deze mannen onze paspoorten en huidige boarding pass in moesten nemen voor de check-in naar Sydney. Heel vreemd en er waren ook zeker een aantal mensen die dit eerst niet wilden doen, maar gelukkig was dit twee stellen al eerder overkomen en blijkt het ‘normaal’ te zijn. Ik blijf het raar vinden.

Nadat ik anderhalf uur later (paspoortgedoe, omkleden, geld wisselen, eten/drinken halen) eindelijk ergens een plekje had gevonden om ongestoord naar huis te kunnen bellen, merkte ik dat ik het reizen behoorlijk zat begon te worden. Ondertussen begon het daar ook nog eens keihard te regenen en onweren. Na vijf en een half uur zat ik eeeeeindelijk weer in het vliegtuig voor het laatste stuk naar Sydney. Het begon toen ook echt wel te kriebelen van de spanning (want stel nou dat, ja maar, als, wat dan???). Vanaf het moment dat ik in het vliegtuig zat viel ik in slaap, met een beetje turbulentie door het onweer. Althans, dat dacht ik. Ruim een uur na boarden werd ik wakker en bleken we nog op de grond te staan! Het vliegtuig had alleen gereden. Om een lang verhaal kort te maken: de reis duurde onder meer hierdoor bijna twee uur langer. Bij aankomst kon ik gelukkig binnen tien minuten mijn koffers pakken en door customs & immigration (niks Border Security) en stond daar mijn gezin op me te wachten! De jongens hadden een verjaardagsfeestje dus zouden eerst niet meekomen, maar omdat ik zoveel vertraging had (wat ze gelukkig op tijd hadden gezien) waren zij er ook bij! Van beide ouders kreeg ik een knuffel en de kinderen keken me wat verlegen aan, maar na tien minuten was de eerste verlegenheid voorbij en vroegen ze naar de vertalen van allerlei woorden. Het was ongeveer een halfuurtje rijden van het vliegveld tot aan huis en onderweg heeft het gezin me al een aantal plekjes laten zien (zo reden we over de Harbour Bridge en langs the Opera House). Mijn gezin (en ik nu dus ook!) woont in een heuvelachtig gebied met op zo’n 15 minuten afstand een treinstation. De trein loopt in een lijn door naar Sydney en ik krijg nog een Opal card (ov-kaart) dus dat komt goed uit. De oudste twee moesten naar een proefzwemles, ze hebben al zwemles, maar dit was om te kijken in welk groepje ze voor de rest van de vakantie geplaatst worden en de jongste was in de auto in slaap gevallen. Dat zij allemaal even het huis uit waren was erg prettig aangezien ik behoorlijk moe begon te worden. Ik heb daarna in alle rust mijn koffers uit kunnen pakken en kamer wat ingericht. Even later kwamen de jongens weer thuis en heb ik het gezin de cadeautjes gegeven. Ze waren allmaal heel blij met de klomppantoffels en de kinderen hebben er de rest van de tijd in rondgelopen. Daarna hebben we gauw wat gegeten met z’n allen, waarna de kinderen naar bed gingen en ik ook! Het was een uur of acht ’s avonds toen ik eenmaal wat opgefrist in bed lag en ook meteen als een blok in slaap viel. Inmiddels ben ik alweer wakker en is het 04.00 ’s nachts: jetlag! Maar daardoor heb ik wel de tijd gehad weer wat te typen. Morgen heb ik mijn eerste rijles in de buurt om te wennen aan alles andersom doen en gaat de familie me wat meer van de buurt laten zien. Ik zal dan misschien ook wat foto’s van de omgeving online zetten.

Maar voor nu zeg ik weer welterusten!

Liefs,

Eva