Five down, one to go! Het is alweer vijf maanden geleden dat ik voet zette op Australische bodem en mijn avontuur hier begon. Inmiddels ben ik begonnen aan mijn laatste maand werken bij mijn gezin en begint het ‘maar ik wil nog helemaal niet weg’–gevoel te komen. Eigenlijk is dat gevoel er al een tijdje, maar het wordt nou niet bepaald minder nu mijn einddatum in zicht komt. Het is niet zo dat ik geen zin heb in wat er na deze maand gaat komen, want Dik komt hierheen en dan gaan we in 4 weken zoveel mogelijk van Australië zien, en dat is natuurlijk de reden waarom ik aan dit avontuur ben begonnen.

Omdat ik bijna wegga zijn mijn hostparents alweer een tijdje in contact met verschillende meiden die aan het begin staan van hun avontuur in Australië. Hoewel ik het hartstikke leuk vind om mee te krijgen hoe dit proces verloopt, vind ik het ook best lastig om erover na te denken dat over een paar maanden de kinderen totaal niet meer denken aan me en bij het ophalen op school niet meer op me af komen rennen voor een knuffel. Hoe gek het ook is (of misschien ook niet eigenlijk) ik ga mijn drie draken ontzettend missen.

De afgelopen maand is veel gebeurt en het was lang niet allemaal even leuk. Op de een of andere manier heeft mijn pech me eindelijk ingehaald. Ik weet niet waarom het zo lang duurde voordat iets fout ging – misschien heeft mijn pech het stuk van NL naar hier gelopen, gezwommen of gefietst – maar pech heb ik zeker gehad. Zo heeft mijn telefoon er de laatste tijd niet meer zoveel zin in (ik ben alle telefoonnummers kwijt, dus sorry als ik geen berichtjes (meer) stuur) en ik wilde iets te strak parkeren voordat de zwemles begon (dat was geen leuk gesprek met mijn hostparents). Ook heb ik juist nu wat last van heimwee gekregen. Best gek aangezien ik hier nu al zo lang ben, maar nu het einde in zicht is wil ik ook eigenlijk wel weer graag naar huis.

Afgelopen weekend kon ik eindelijk mee naar Canberra! Voor de mensen die het niet weten: Canberra is de hoofdstad van Australië. Echt waar? Ja, echt waar. Ik ken niet het hele verhaal, maar het was een typisch gevalletje ‘wanneer twee honden vechten om één been….’ Maar in dit geval ging niet de derde ermee heen, maar is er een compleet nieuwe stad gebouwd. Het heeft zo’n 30 jaar geduurd en in die jaren was Melbourne de hoofdstad van Australië, maar nu dus niet meer. Toeristisch gezien is er niet zo heel veel te doen in Canberra, maarrrr er zijn ontzettend veel fietspaden en –routes waardoor ik na ruim vijf maanden niet op een fiets te hebben gezeten, eindelijk weer eens kon rondcrossen (met zadel- en spierpijn als gevolg waardoor ik als een cowboy rondliep). Verschil met NL: hier zijn helmen verplicht en zijn het wat sportievere fietsmodellen dan mijn, inmiddels niet meer zo, vertrouwde omafietsje. Ik liet er een foto van zien aan mijn hostkids, maar die vonden het niet zo spectaculair (lees: ‘That’s not a bike!). De tweede dag heb ik de fiets in de garage laten staan en ben ik lopend op pad geweest. Zoals ik al schreef is Canberra vanaf de grond opgebouwd. Het ontwerp van de stad is compleet symmetrisch, heel tof, maar het geeft ook wel een vreemd gevoel alsof je in een filmdecor rondloopt waar alles precies klopt. Ik ben met de bus naar het centrum gegaan en vanaf daar lopend naar de National Gallery, the Old Parliament en het huidige Parliament gegaan. Daarna kreeg ik helaas een berichtje dat mijn oudste hostkind behoorlijk hard gevallen was met fietsen en of ik dus zo snel mogelijk naar huis kon komen om op de andere twee op te passen. Ondanks dat het weekend niet zo leuk afliep, was het heerlijk om het weekend weer even weg te zijn.

Al meerdere keren heb ik de vraag “Hoe is het nou om een au pair te zijn?” gekregen. Veel mensen verwachten een antwoord als: De hele dag zorgen voor rijke en verwende kinderen. Hoewel ik niet kan ontkennen dat veel gezinnen met een au pair ook een aardig zakcentje op de bankrekening hebben staan, is dat lang niet bij alle gezinnen het geval. Childcare is in Australië erg duur en het is voor gezinnen waarin beide ouders fulltime werken vaak zelfs goedkoper om een au pair te nemen dan naar een andere oplossing te zoeken.

Hoe het dus is om als au pair te werken?

Je moet erop voorbereid zijn dat je minstens een keer per dag in een rondslingerend stuk Lego gaat staan terwijl je achter een tweejarige aanrent in de hoop dat zij niet een ander stuk in haar mond zal stoppen. Elke dag moeten er luiers verschoond worden, maar dat hoef ik niet elke keer te doen. Af en toe gebeurt er een ongelukje terwijl de luier net even uit is. Ook dat moet je bereid zijn op te ruimen. De gemaakte maaltijden worden niet elke keer gewaardeerd en het gebeurt meermaals dat een kind “vol zit” van het eten en tien minuten later stiekem aan zijn ouders vraagt of het een appel, cracker of rijstwafel mag (even ter verduidelijking: in deze familie is suiker voor de kinderen uit den boze). Meerdere malen per dag moet je bereid zijn om huilende kinderen uit elkaar te halen, omdat ze beide graag met hetzelfde actiefiguur willen spelen en daardoor zal je soms ook best een schop, knal of klap te verduren krijgen. Je kunt je kinderen beter niet uit het oog verliezen en om de vrede te bewaren is het meespelen in een spel van groots belang (want zeg nou zelf: het is toch hartsikke leuk om met drie kinderen de enige volwassenen te bestormen). Je moet je van tevoren inlezen in het laatste nieuws over Pokémon, Star Wars, How To Train A Dragon en alle andere hypes die op dat moment spelen. Je moet erop letten dat je dezelfde regels hanteert als ouders: het zijn niet jouw kinderen, ook al ben je het soms niet eens met alles wat gebeurt. Van diezelfde ouders zul je af en toe (opbouwende) kritiek krijgen en dit als iets positiefs moeten zien. Ook zul je last krijgen van heimwee. Je zit in een ander land, mensen leven volgens andere normen en waarden en het duurt even voor je een plekje in de samenleving vindt.

Een korte samenvatting: Je moet koken, vrede bewaren, spelen mét kinderen en niet alleen toezichthouden, up to date zijn van de huidige hypes en niet vies zijn van een volle luier. Maar bovenal moet je bereid zijn elke avond voldaan en uitgeput naar bed te gaan en de volgende dag hetzelfde riedeltje weer met alle plezier te herhalen!

Liefs,

Eva